TANTES & NONKELS
Peter van Het Ventiel : Rick de Leeuw
Omdat ik niet goed weet hoe het voelt als de vaste grond onder je voeten wordt weggespoeld. Omdat ik niet goed weet hoe het is als de gelukzalige vanzelfsprekendheid van het dagelijkse bestaan plaats maakt voor een mix van angst, schaamte en woede. Omdat ik niet goed begrijp wat het is om in een uitzichtloze situatie telkens een nieuw perspectief te moeten ontdekken. Maar omdat ik weet dat leven mensenwerk is, blaas ik mijn warme adem door Het Ventiel.
Tante Maartje Elants
De wereld waar ik graag in leef is een wereld waarin mensen elkaar ruimte gunnen om te zijn wie ze zijn. Waar je mens mag zijn, ook als je het even niet ziet zitten, ook als je het allemaal niet meer alleen kunt. Een wereld waarin menselijkheid en mededogen belangrijk zijn.
Het Ventiel gaat met een hartverwarmend enthousiasme in tegen de steeds harder wordende wereld om ons heen en geeft mensen met jongdementie wat ze nodig hebben: warmte, vriendschap en plezier. Een plek waar ze gewaardeerd worden om wat ze nog wél kunnen. Hoera voor het Ventiel! Ik ben daarom trots om tante te mogen te zijn van het bos dat hier het bloeiende symbool van is.
Nonkel Wim Opbrouck
Jong en dement. Hoe genadeloos kan het lot toeslaan. In volle vlucht tot stilstand komen, terwijl neuronen afbrokkelen in je hersenen. Weinig aan te doen zegt de medische wereld, probeer er mee te leven. Jongdementie, het woord alleen al. De diagnose valt moeilijk te aanvaarden.
Het is de kracht en de positieve energie van "Het Ventiel" die me heeft overtuigd om nonkel te worden. Een nonkel staat meestal discreet aan de zijlijn, maar hij is er als je hem nodig hebt. Als je bomen wil planten bijvoorbeeld. "Het Ventiel" gaat bomen planten, bomen worden een bos, een bos geeft zuurstof voor hart en ziel. Het bos is een nobel eerbetoon aan al diegenen die geconfronteerd worden met de diagnose, jongdementie.
Een nieuw bos moet je liefdevol aanplanten en met kennis van zaken verzorgen, in de hoop dat alle boompjes ooit bomen zullen worden. In de hoop dat er zuurstof komt uit de takken en het loof.
Als nonkel zet ik hier mijn schouders onder, omdat het nodig is dat we zorg dragen voor elkaar. Omdat we niet moederziel alleen mogen zijn. Warm.
Nonkel Jan Hautekiet
De reden ?
Om weerwerk te bieden tegen de impact die jongdementie kan hebben op vele levens.
Omdat niets doen geen optie is.
Omdat bomen samen meer kunnen dan elk apart.
Omdat bossen fijne plekken zijn.
Nonkel Koen Buyse
Jongdementie was iets waar ik voor de zomer van 2013 nog nooit van had gehoord… Na een warme en intense week op de flanken van de Mont Ventoux, als buddy van Luc, en andere mensen met jongdementie (in het kader van TeGek?!), ben ik anders tegen vele zaken gaan aankijken. Die levenservaring heeft me geraakt en rijker gemaakt. Als ik dan door simpelweg, door ‘Nonkel’ te zijn, een steun kan betekenen en kan helpen om jongdementie meer in de kijker te zetten en bespreekbaar te maken, dan twijfel ik geen seconde.
Nonkel Chris Van den Abeele
Ik ben bijzonder graag nonkel. Nonkels, dat is voor feesten en begrafenissen. Tijdens feesten zijn ze er altijd bij. En als ze sterven mag je na de uitvaart naar hun koffietafel. Dat is vaak ook tof. Daarom ben ik nonkel: om, bij leven en welzijn, al feestend iets te betekenen voor mijn medemens. En als ik niet meer kan feesten wil ik later een stukje stof worden, gedragen door een wolk van zuurstof boven het Bi-Ventielbos. lk van zuurstof, boven het Bi-Ventielbos…
Nonkel Bart Schols
Ik ben al enkele jaren verbonden aan TeGek!? en als ik daar één ding van onthouden heb is dat heel zeker jongdementie. Ik heb het altijd als onwaarschijnlijk beschouwd hoe mensen met jongdementie weten waar het eindpunt ligt en dat het waarschijnlijk niet in de verre toekomst ligt, dat ze waarschijnlijk binnenkort heel veel dingen niet meer zullen kunnen en dat op een leeftijd dat je eigenlijk nog volop de vruchten zou moeten kunnen plukken van het leven. En dan komt Het Ventiel erbij, een organisatie die zijn uiterste best doet om deze mensen nog zo’n goed mogelijk leven te kunnen bezorgen met activiteiten, met buddywerking, samen gaan fietsen, ze doen van alles en nog wat. En dan kom ik bij het bos terecht, wat zij nu doen is een bos aanplanten.
Het bos zal symbool staan voor alles wat met jongdementie te maken heeft, het bos zal ook een plek zijn om elkaar te ontmoeten, om verhalen te kunnen brengen, te kunnen delen en ook om de herinnering te bewaren aan mensen met jongdementie die er intussen niet meer zijn helaas.
We maken samen één groot bos en daar ben ik graag nonkel van.
Nonkel Xavier Taveirne
Toen Gudrun twee jaar geleden haar verhaal kwam doen in De Ochtend, heeft dat gesprek een diepe indruk op mij nagelaten. Je voelt je machteloos, omdat je niks kan doen. Maar als ik nonkel kan worden van Het Ventiel, kan ik misschien toch iets doen. Graag zelfs.
Tante Phara de Aguirre
'Daar moet ik niet over nadenken. Natuurlijk wil ik graag tante zijn. Ik heb veel bewondering én respect voor alle mensen die van Het Ventiel zo'n sublieme organisatie maken. Als ik daar als tante iets kan aan bijdragen, dan doe ik dat met veel plezier.' (copyright VRT)
Nonkel Herbert Verhaeghe
Al jaren zie ik m’n schoonmoeder opfleuren in Het Ventiel, en die zonnestralen zorgen voor verse zuurstof… ook bij de rest van de familie. Met veel dankbaarheid voor wat Het Ventiel betekent, zet ik graag mijn schouders onder dit hartverwarmende initiatief.
Nonkel Bart Herman
Nonkel te mogen zijn van Het Ventiel is een hele eer! Als ik met mijn muziek, mijn woorden of louter mijn aanwezigheid kan bijdragen tot het toveren van een twinkel in iemands ogen, dan maakt ook mij dat heel gelukkig.
